بسم الله الرحمن الرحیم

موسی ـ علیه السلام ـ سی روزش شد چهل روز. سامری بنی اسرائیل را فریفت. بنی اسرائیل گوساله پرست شدند. موسی بازگشت. از هارون پرسید چرا جلوی مردم را نگرفته است و هارون پاسخ می‌دهد:

قَالَ یَبْنَؤُمَّ لا تَأْخُذْ بِلِحْیَتى وَ لا بِرَأْسى  إِنى خَشِیت أَن تَقُولَ فَرَّقْت بَینَ بَنى إِسرءِیلَ وَ لَمْ تَرْقُب قَوْلى(94 طه)

گفت : اى پسر مادرم ! ریش و سر مرا مگیر ، من بیم داشتم بگویى میان پسران اسرائیل تفرقه انداختى و رعایت گفتار من نکردى

در تفسیر المیزان ذیل این آیه آمده است: « این آن عذرى است که هارون به آن تمسک جست و موسى (علیه‏السلام) عذرش را پذیرفت، هم او را و هم خود را دعا کرد که دعایش در سوره اعراف چنین آمده: رب اغفر لى و لاخى و ادخلنا فى رحمتک و انت ارحم الراحمین»

ـــ

انتخابات گذشته، با وحدت کردن گوساله پرست نمی‌شدیم! اما به هیچ وجه راضی به وحدت نشدند و تفرقه را به بهانه‌ی عمل به تکلیف، ترجیح دادند. حال آنکه، طبق آیه‌ی شریفه وحدت گاهی از توحید هم بالاتر است، چه برسد از ریخت و پاش شهرداری تهران!