بسم الله الرحمن الرحیم

با صدای زنگ زدن مریم خانم از خواب بیدار شده بود. بچه کوچکش به سر و صدا حساس بود، زنگ در گریه‌اش را در آورده بود. آی.فون را برداشت. مریم خانم را دید. بچه را بغل کرد و رفت دم در. گنگ خواب بود هنوز. مریم خانم خواسته بود بیاید حیاط خانه شان را بشوید یا اگر کاری دارد انجام بدهد. قبل‌ترها مریم خانم دم در خانه‌ها «گدایی» می‌کرد. [قرآنی‌اش می‌شود «سؤال»؛ نویسنده، می‌خواهد ماه رمضانی به جای گدا بنویسد سائل. حرف دارد.] همسایه‌ها اما «تحصیل کرده» بودند. به مریم خانم گفته بودند سؤال الکی نکند، بیاید و در کارهای خانه کمک کند و دستمزد بگیرد. خانم خانه کاری نداشت. مریم خانم گفت: «توی این محل برنج دانه بلند ـ از این برنج هندی ها ـ که نمی‌خورند، اگر کسی دارد به ما بدهد». خواب بود. حرف مریم خانم را نفهمید و به او گفت  از شوهرش اجازه می‌گیرد و به او زنگ می‌زند. فکری شده بود. یاد برنج کیلویی 7800 افتاده بود.

شوهر مریم خانم مریض بود. سه تا بچه قد و نیم قد داشت. گفته بود نه بخاری دارد برای زمستان، و نه کولر دارد برای تابستان.

برای افطار کلی تدارک دیده بود. از گلویش پایین نمی رفت. وجدان داشت. مریم خانم سوال داشت. او هم پرسش داشت. «از کجا بدانم راست می‌گوید؟ » «همین که سؤال میکند، باید پاسخ داد» «شاید از این متکدیان سازمان دهی شده باشد، آن وقت پول دادن به او، پول دادن به یک سودجوی بی‌شرف است» «شوهرش اگر معتاد باشد، کولر هم که بخریم می‌فروشد خرج عملش می‌کند» هزار جور فکر و خیال توی سرش بود. «هیچ حدیثی و روایتی نگفته در مورد صدق سوال سائل تحقیق کن» «اما عقل من می‌گوید امروز بسیاری از این افراد دروغگویند» «علم امروز می گوید باید از طریق مراکز خیریه معتبر به نیازمندان کمک کرد و کمک مستقیم به آنها به ضرر جامعه است» «اما در مال من حق معلومی برای سائل است، تنها اگر سائل باشد» «همین یکی که نیست؛ هر روز تعدادی خانم دم در می‌آیند با کلی سؤال»

کولر گازی خنکش نمی کرد، داغش می کرد. دانه دانه برنج توی بشقاب با زعفران و زرشک و خلال پسته، روحش را می جوید.  «مگر برای خدا سخت بود جای من و مریم خانم را عوض کند؟» بغض کرده بود. «همین که یک زن جوان غرورش را زیر پا می گذارد و درخواست می کند، کافی است. هزینه غرور پامال شده اش را بده»

راضی نمی‌شد. «مگر برای خدا سخت بود مریم خانم را بی‌نیاز کند؟ نیاز او وسیله امتحان من و اوست». یکی دو بار دو تا سائل را دنبال کرده بود و دیده بود دروغ می‌گویند. در رسانه‌ها دیده بود متکدیان ملاک را. «این کار برای بعضی ها به شغل تبدیل شده است». « نیازمند واقعی، عزت دارد، راه نمی‌افتد در خانه‌ها مستقیم سؤال کند». «اینهایی که راه می افتند در خانه ها به ضرر جامعه اند. کسی به آنها کمک نکند، این کار را ترک می کنند و به کار دیگری می پردازند». «اصلا تکدی گری در جامعه جرم است». «دولت جمعشان می کند ». «در کشور سازمان هایی وجود دارد برای حمایت از مستضعفین. اجازه بده همه چیز از روال خودش پیش برود». «تو میتوانی به این موسسات خیریه یا کمیته امداد کمک کنی». «حق معلوم در مالت، انفاقت، صدقه ات را بده به سیستم هایی که در نظام تعریف شده» «سنگدل می‌شوم که» «خود قرآن هم گفته اول اقربین ـ نزدیکان ـ آنها که جلوی چشمت هستند » «کسی روایت سراغ دارد که معصوم به هر دلیلی به سائلی کمک نکرده باشد؟» 

گوشی تلفن را برداشت. نگاهش ماند روی شماره تلفن مریم خانم. گفت «یک مریم خانم را ما و همسایه‌ها تأمین کنیم که گدایی نکند». «لامذهب اگر کارش گدایی باشد، ول کن نخواهد بود». به مریم خانم زنگ نزد. تلفن یکی از همسایه‌ها را گرفت. سلام و احوال پرسی و طاعات قبولی گفت. قرار گذاشتند یک جوری، به یک بهانه ای، بروند خانه مریم خانم. ولی با مریم خانم‌های دیگر چه باید کرد؟ سائلی که سر خیابان، توی مترو، توی اتوبوس، سراغ آدم می‌آید، با او چه باید کرد؟